Drewniany wiatrak w Ostrowie został zbudowany wśród pól, na niewielkim wzniesieniu w 1803 roku, przez cieślę ze Strzelna Jana Gottlieba Giendera (świadczy o tym napis na belce stropowej). Wiatrak został przepięknie odrestaurowany w 2007 roku. Dziś stanowi jeden z niewielu obiektów przemysłowych, który zasługuje na szczególną uwagę. 

Wiatraki (koźlaki, holendry i paltraki) znane są w  Polsce od wielu lat, praktycznie od czasów średniowiecza. Wtopiły się w pejzaż polskiej wsi, a dla artystów zawsze były inspiracją w malarstwie jako nieodłączny element wiejskiego krajobrazu. Młyny wietrzne i wodne oraz kuźnie należały do podstawowych budynków przemysłowych występujących na Kujawach i w Wielkopolsce.

Pierwsze koźlaki pojawiły się w XIV wieku na Kujawach (oraz w Wielkopolsce) – w 1322 roku król Władysław Łokietek wydał zezwolenie na budowę pierwszego wiatraka na Kujawach a w XV wieku przeżywały już prawdziwy rozkwit. Dziś stoją samotnie w polu lub lesie, opuszczone i zapomniane skrzypią na wietrze ze starości. Poza ludowymi skansenami na wolnym powietrzu, młyny wiatrowe są niestety, rzadkością.

Wiatrak w Ostrowie stanowi własność prywatną, jest ogrodzony, dostępny do zwiedzania tylko z zewnątrz. Koźlak jest pod ochroną konserwatorską – został wpisany do rejestru zabytków, nad jego bezpieczeństwem czuwają również okoliczni mieszkańcy. 

Centralną część wiatraka stanowi masywny, nieruchomy słup, na którym opiera się cała konstrukcja. Swoją nazwę „koźlak” zawdzięcza posadowieniu na cztero-nożnym koźle. Za pomocą dyszla można obracać cały wiatrak, aby ustawić skrzydła w kierunku wiejącego wiatru. Ściany koźlaka tworzyły narożne bale złączone poziomymi ryglami i ukośnymi zastrzałami. Całość konstrukcji jest odeskowana, a dwuspadowy dach jest pokryty gontem. Do wnętrza dwukondygnacyjnego wiatraka wchodziło się po schodach. W górnej części umiejscowiono koła zębate wprawiające w ruch skrzydła wiatraka, w dolnej znajdowały się mechanizmy czyszczące i mielące ziarno.