Miejscowość powstała prawdopodobnie na przełomie XV i XVI w. W 1489 roku stanowiła własność Jakuba Ruszkowskiego, a około 1560 roku należała do rodziny Konarskich. Niestety Rzeszynek został doszczętnie zniszczony w okresie wojny północnej. Później tymi terenami zainteresowali się osadnicy olęderscy pochodzenia holenderskiego. Byli to menonici, wyznawcy jednego z nurtów protestantyzmu, którzy posiadali dużą wiedzę i umiejętności radzenia sobie z nadmiarem wody (posiadali umiejętność melioracji), reprezentowali wysoką kulturę i znali różne metody uprawiania ziemi. Natomiast w drugiej poł. XIX w. miejscowość stanowiła dobra rodziny Amrogowiczów, którzy byli działaczami narodowymi, angażowali się w przedsięwzięcia mające na celu krzewienie polskiej kultury i tradycji narodowej. 

Obecny dworek został wzniesiony dla Amrogowiczów w latach 1889 — 1903 roku na miejscu poprzedniego barokowego dworu. Połączono w nim elementy architektoniczne z różnych stylów z przewagą cech klasycystycznych. Wyremontowany w 1968 roku. Budynek jest piętrowy, na rzucie prostokąta. Do północnej strony przylega parterowa przybudówka, zaś do południowej trzykondygnacyjna kwadratowa wieża. 

Bogdan Amrogowicz był powstańcem wielkopolskim. W 1903 roku wydał w Berlinie książkę o cukrownictwie w prowincji poznańskiej. W rozwoju tego przemysłu na Kujawach Polacy mieli poważny udział. W czasie kolonizacji niemieckiej i germanizacji duże zasługi w krzewieniu języka polskiego miało Towarzystwo Czytelni Ludowych, które powstało w 1880 roku. Zadaniem towarzystwa było zakładanie bibliotek i wypożyczanie książek polskich. Ofiarnym działaczem TCL był dr Bogdan Amrogowicz.

Przylegający do dworu park krajobrazowy z XIX w. o pow. 8ha. stanowi integralną część Nadgoplańskiego Parku Tysiąclecia. W stronę Gopła wiedzie zabytkowa aleja lipowa i szpaler grabowy. Atrakcją parku są zgrupowania wiekowych drzew, tworzących tak modne niegdyś „zielone gabinety”. Wśród zróżnicowanego parkowego drzewostanu znajdują się okazy pomnikowe: lipa drobnolistna o obw. 400 cm, dereń świdwa, buk zwyczajny o obw. 335 cm oraz topola czarna o obw. w pierśnicy ponad 600 cm.